Toen de avond viel, voelde ik dat je wou komen. We gingen vroeg slapen zodat we krachtig en klaar zouden zijn voor dit nieuwe verhaal. Toen ik mijn ogen sloot, voelde ik meteen dat het ging beginnen. Subtiel als een streling van een veer op mijn wang. ‘Oké’, dacht ik, ‘kom maar, ik ben klaar voor je’. De eerste uren, daar in het bed met J. slapend naast me, was een wandeling aan zee. De ene golf na de andere kwam op en ging weer liggen. Tot ik in de vroege ochtend voelde dat de zee ruwer werd en ik het bed uit moest. Stilletjes ging ik naar de woonkamer, stak een kaars en de lichtjes van de kerstboom aan en kroop als een kat op de zetel. Ik belde mijn zus in Duitsland. ‘Nele, het gaat gebeuren, de weeën zijn heftig. Wat moet ik nu eigenlijk doen?’. ‘Zus, het is tijd om J. wakker te maken en de vroedvrouw te bellen, het klinkt alsof je in een stroomversnelling komt.’ J. was meteen klaarwakker. Hij streelde kalm en in stilte voortdurend mijn hoofd, maakte thee, nam me stevig vast.
Tot de golven samen smolten tot een tornado en niet langer te overzien waren. We belden de vroedvrouw, die even later naast me zat. En plots kwam de stroomversnelling in een vertraging terecht en opperde de vroedvrouw dat het eerst nog tijd was voor iets anders. Koken, wandelen, … waar je maar zin in hebt. ‘Jezus’, dacht ik, ‘mijn hoofd staat daar niet naar, ik heb een kind op de wereld te zetten!’. Net op dat moment kwam er een sms van een goede vriend, of ik zin had om te gaan wandelen.
De stille kracht van de natuur heeft me altijd gesteund op momenten dat ik dat nodig had en dus besloten we naar de vijvers van de stad te gaan. Voetje voor voetje schuifelden we over het pad. J. en die goede vriend achter me, mijn tempo volgend en luisterend naar mijn geratel en prietpraat. Om de paar voetstappen stopten we om een wee op te vangen. Grenzen werden bereikt en weer verlegd. Vooruit, telkens weer vooruit. Tot een nieuwe tornado zich aankondigde en ik, ondertussen weer thuis, uit mijn kracht ging en in paniek schoot. ‘Ik kan dit niet! Wee na wee, na wee na wee is gekomen en nog steeds is er geen vooruitgang!’. J. was de kalmte zelf en bood me alles wat hij in zich had, zoals alleen hij dat kan. Jef. Mijn onverschrokken strijder, een onverstoorbare rots in de branding. Opnieuw werd de vroedvrouw gebeld en ze besloot te blijven. Gehurkt aan mijn voet en Jef gebogen aan mijn schouder voelde ik me gesterkt om opnieuw de woelige zee in te duiken.
Wee na wee, na wee na wee, werden opgevangen op de roze zitbal in de keuken. Mijn vroedvrouw in onverstoorbare rust, ademend samen met mij, de wee masserend via mijn voeten de grond in. Jef steunend en nabij. En toen de golven een nieuw hoogtepunt bereikten, kwam er de verlossende vraag van de vroedvrouw. ‘Waar wil je bevallen, hier of in bad?’. Opluchting alom, nieuwe energie waaide doorheen het huis. Materiaal werd uit de auto gehaald, de tweede vroedvrouw werd gebeld, het bad begon vol te lopen. De vroedvrouw die in stilte perfect wist wat er moest gebeuren en met kundige handen van aanpakken weet. Ik nipte ondertussen van mijn thee, gesoigneerd als ik werd door mijn ondersteuners. J. en ik keken elkaar aan en wisten dat je nu snel komen zou. Gehurkt in het warme bad ontdekte ik een oude kracht die vanuit het aller diepste in mezelf naar boven schoot en in alle onstuimigheid de wereld omver blies. Wat een groots moment. Met drie op een rij naast het bad ondersteunden de vroedvrouwen en J. jouw bijzondere aankomst. Toen je hoofdje voelbaar werd, begeleidde de vroedvrouw J.en mij om je op te vangen. Er is nooit in mijn hele leven een mooiere gebeurtenis geweest dan jij, die in volle overgave in mijn handen landde en daar je plekje vond. Jij, kindje-mijn. Je bracht alle seizoenen in mijn buik. Daar lag je op mijn buik en in de armen van J. Door jou werden ook J. en ik weer geboren.
Comments