9 maanden om ons voor te bereiden op de grootste verandering van ons leven… Het leek me aan het begin van de zwangerschap véél te weinig. Wat verwacht ik van de bevalling? Zal ik borstvoeding geven en hoelang? Zal ik meteen houden van ons kindje of moet dit nog wat groeien?
Ik herinner me vooral veel vragen en twijfels bij de eerste periode van mijn zwangerschap.Mijn vriend en ik besloten lessen Hypnobirthing te volgen bij en hier ging voor ons een wereld open! Voor het eerst dachten we na over wat ons kindje zou willen bij de bevalling, wat het effect kan zijn van woorden (golven tegenover weeën) en vooral hoeveel keuzes je wel niet kan en mag maken tijdens je zwangerschap, bevalling en de periode erna. Ik voelde het vertrouwen in mijn lichaam elke dag groeien en we besloten ons eerste ‘plan’ helemaal om te gooien: in plaats van zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan, wilden we voor de arbeid thuis blijven met een vroedvrouw en pas later naar het ziekenhuis gaan. Op aanraden van een vriendin maakten we een afspraak bij het GIC en hier leerden we kennen. Zelden mensen ontmoet die zo voor hun job leven!
We volgden enkele lessen haptonomie en toen ons kindje op 34 weken nog steeds in stuit lag, kregen we van hem verschillende oefeningen mee en het advies om vertrouwen te hebben dat hij nog zou draaien. Toen dit effectief gebeurde, veranderde er mentaal heel veel en op 37 weken besefte ik dat ik eigenlijk het liefst thuis wilde bevallen. Na een avondje wetenschappelijke evidentie opzoeken omtrent de veiligheid hiervan, was ook mijn vriend overtuigd en konden we opnieuw ons geboorteplan omgooien. De volgende dag zagen we de vroedvrouw die meteen heel enthousiast reageerde en kochten we een zwembadje, een tuinslang en opzetstukjes om deze aan onze kraan te bevestigen (met verwonderde blikken van het personeel in Hubo, die deze vraag nog nooit in de winter hadden gekregen en niet begrepen waarom we zouden willen gaan zwemmen in januari). We waren er klaar voor!Maar ons kleintje vond dat we nog wat geduld moesten hebben en op 40 weken en 8 dagen hadden we een afspraak in het ziekenhuis om te monitoren of alles nog in orde was. Hoewel ik iets voelde veranderen (voorweeën?) werd er een datum vast gelegd om de bevalling in te leiden. Ik voelde echter dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten (ook omdat mijn beste vriendin vanaf het begin al zei dat ik thuis ging bevallen én dat het op die bepaalde dag zou gebeuren). Thuis aangekomen bleven de golven verder zetten en werden ze iets intenser.
Toen de vroedvrouw aankwam, vond ik het al best pittig en veranderde ik geregeld van zowel houding als plaats: voorovergebogen op het keukeneiland, op handen en knieën in bed, op handen en ellebogen op de douchemat, leunend op de bal in de living, …
Mijn vriend had het bad gevuld, sfeerverlichting aangedaan, ontspannende muziek en affirmaties opgezet en hielp me de golven op te vangen. Ik voelde me helemaal in mijn kracht. Tussendoor controleerde de vroedvrouw af en toe de hartslag van ons kindje en deze bleek steeds in orde te zijn.
Uiteindelijk werden de golven op een korte tijd veel moeilijker op te vangen, waardoor ik inging op voorstel van de vroedvrouw om in bad te gaan.
In het water gaan voelde heerlijk. Ik bleef me concentreren op mijn ademhaling, maar voelde dat ik meer en meer spanning begon op te bouwen en wanhopig werd.Mijn vriend hielp met aromatherapie de golven op te vangen en de vroedvrouw vroeg of ze mocht controleren hoeveel opening ik ondertussen had. Op dat moment bleek ik aan 8 à 9 cm te zitten, dat idee gaf me terug iets meer moed.
Na een tijdje zei de vroedvrouw dat ik tijdens een golf mocht persen en zien hoe dat voelde. Het gaf me meteen een gevoel van verlichting en zo ging ik de laatste fase in, waarin ik de andere appartementsbewoners liet mee genieten van mijn oerkreten. Omdat ik ons kindje zelf niet durfde opvangen, deed de vroedvrouw dit en gaf hem meteen aan mij. Daar was hij dan, Eppo, onze kleine beer. Die meteen een antwoord gaf op één van mijn meest prangende vragen: ja, het is echt mogelijk halsoverkop verliefd te worden.
Hoewel ik een boek zou kunnen schrijven over hoe ik dankbaar ik de vroedvrouwen van het GIC ben, besluit ik het toch bij een beknopte samenvatting te houden. Katrien voor het beantwoorden van mijn vele (en soms bizarre) vragen. Jo voor de lessen haptonomie en vooral de geruststellende woorden toen onze baby in stuit lag. Anneleen voor de warme zorgen en het geduld in mijn postnatale reis. Dankjewel!
Comments